اشعار و غزلیات - گل نرگس

هر شب برای من گل مهتاب می شوی

                                              در چشم های منتظرم خواب می شوی

تن می کشی به دامن دریای ذهن من

                                           طوفان خفته در غزل ناب می شوی

گاهی اسیر معبد اسطوره ی خدا

                                         گاهی به عمق آینه محراب می شوی

وقتی که در هوای تو پرواز می کنم

                                        مثل بهشت گمشده نایاب می شوی

نقد است این گرایش با هم نفس زدن

                                       یک شب به پشت فاصله پرتاب می شوی

من برکه ی تهی شده ی خشکسالی ام

                                     آیا برای حجم تنم آب می شوی؟

ساز هزار سیم رها مانده ام(نیرن)

                                    خرم شبی که پنجه ی مضراب می شوی

نوراله نریمانی(نیرن)

ای آنکه در نگاهت حجمی زنور داری

                                        کی از مسیر کوچه قصد عبور داری

چشم انتظار ماندم تا بر شبم بتابی

                                        ای آنکه در حجابت دریای نور داری

من غرق در گناهم،کی می کنی نگاهم؟

                                         بر عکس چشمهایم چشمی صبور دارم

از پرده ها برون شد،راز نهانی ما

                                        کوک است ساز دل ها،کی میل شور داری؟

در خواب دیده بودم یک شب فروغ رویت

                                        کی به سرای چشمم قصد ظهور داری؟

عباس سجادی(هامون)

دلا خموش که دوران غم نخواهد ماند

کسوف جام در آفاق جم نخواهد ماند

فروغ طلعت ساقی که آفتاب صفاست

نهان به پرده ابر ستم نخواهد ماند

خمار صد شبه ی ما شود شکسته و درد

به تارو پود وجود دژم نخواهد ماند

به بارگاه مروت ز فیض رحمت عشق

تغابنی به کس از بیش و کم نخواهد ماند

مباش تنگدل ای گل که چشم چقدر ملال

ستاره ای است که تا صبحدم نخواهد ماند

چراغ لاله که شایان بزم مستان باد

به کام بستر خواب عدم نخواهد ماند

نویدی از سفر خواجه ام رسید به گوش

که بینوایی صید حرم نخواهد ماند

تو بد،مداردل از آنکه با خلیل زمان

مقام شرک و نشان و صنم نخواهد ماند

وصال چشمه خورشید ذره داندو بس

ز خویش اگر گذری یک قدم نخواهد ماند

کلام خواجه تسلای جان خسته که گفت:

(چنان نماند و چنین هم نخواهد ماند)

بهمن صالحی

بیا ای منجی عالم که احوالم پریشان است

و بی تو وسعت دنیا برایم مثل زندان است

زحقد کینه توزان و بداندیشان اهریمن

در این دنیا پریشانی نصیب روح انسان است

تو ای نارفته از دلها گره بگشا زمشکل ها

که سوز سینه (شائق)ز درد داغ هجران است

در این فصل غم و غربت بیا ای راحت جانها

که انسان بی تو هر لحظه گرفتار و هراسان است

ز پشت پرده ی غیبت برون آی و تجلی کن

علاج ظلمت شبها طلوع ماه تابان است

عطش در سینه می جوشد فغان از خشک سالی ها

ببار ای ابر باران زا که اکنون وقت باران است

شاعر:اکبر حمیدی(شائق)

نمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

                                              بگشا لب که قند فراوانم آرزوست

زین همرهان سست عنصر دلم گرفت

                                            شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

گفتا به ناز بیش مرنجان مرا برو

                                          آن گفتنت که بیش مرجانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

                                          کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتم که یافت می نشود گشته ایم ما

                                         گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست

شنیدم از هوای تو آواز طبل باز

                                         باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

یعقوب وار وا اسفاها همی زنم

                                        دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

شعر از شمس تبریزی